therapeutische cursiefjes

Hij oogt zeventig, met een kaki baret op zijn hoofd, een Engelse snor, en strakke groeven op zijn voorhoofd, als een notenbalk, alleen in het midden onderbroken door een zandloperpatroon van exact zes rimpels. Solsleutels.

Ze kwam binnen zonder oogcontact, streek haar uitslaande haren vluchtig plat, en fladderde de paraplu alsnog buiten af. Wild, drie, vier grimmige rukken aan de ijzeren staf, op en neer. Kwam toen voorgoed binnen. Voelde

Gustaf is 88, loopt met een zelf uitgesneden eiken wandelstok, en drapeert een naoorlogse klak schuin op zijn hoofd, alsof hij er vergroeid mee is. Ze helt vanzelf af, wankelt niet, en rafelt licht aan

‘Dat is lang geleden,’ open ik. ‘Van voor de eerste coronagolf, zeker?’ Ze glimlacht. Anders dan voorheen, de ogen wat genepener en de linkermondhoek lichtjes omhoog. Ik lees: echter, authentieker. Die lach zag ik nog niet eerder. Dit